Rozdział 12 cz. 2

                Obudziłam się następnego dnia, promienie słońca oświetlały salę, w której zostałam umieszczona, a zegar w komórce wskazywał 10¹⁴. W lewą rękę miałam wbity welfron, do którego na szczęście nie było przyczepionej żadnej kroplówki, więc wstałam i poszłam w kierunku sali Hazzy. Pod nią siedział Liam, mama Styles’a oraz jego siostra Gemma, którzy w tej chwili spali. Podeszłam pod drzwi, były szklane, więc mogłam obserwować chłopaka, przypiętego do dużej ilości kabli. Miał kilka zadrapań na twarzy, prawą nogę oraz rękę w gipsie, coraz bardziej żałowałam, że cokolwiek mu powiedziałam.

-Mia, powinnaś leżeć w Sali. To znaczy Anna.-usłyszałam głos Payne’a

- Yeah frozen and can't breath.-wyszeptałam, słowa dobrze mi znanej piosenki- Nie dziwię się, że się pomyliłeś, ja też często się w tym gubię. Nie zamierzam spokojnie leżeć, w chwili, gdy on leży w takim stanie, przeze mnie.

-Hej, to nie twoja wina, on sam wybiegł z tego hotelu. Rozumiem, że te wieści mogły go zaszokować, ale nie powinien w takim stanie w ogóle opuszczać budynku. Co nie znaczy, że nie jestem wściekły-podobnie jak cała reszta, za ukrywanie faktu, o tym że żyjesz. Ale rozumiem, że chciałaś nas, jak i swoją rodzinę chronić.-powiedział, biorąc mnie w swoje ramiona, a ja najnormalniej w świecie się popłakałam.

-Wybacz Liaś, tylko niepotrzebnie moczę ci koszulkę. Jak on się w ogóle czuje?

-Lekarz powiedział, że niedługo powinien się wybudzić. Na razie nie znaleźli nic niebezpiecznego. Jego rodzina przyjechała wczoraj wieczorem, ojciec poszedł niedawno po kawę. Pytali o ciebie.-rzucił, gładząc moje plecy.  Wzdrygnęłam się na wieść o ich zainteresowaniu mną. Pewnie chcą mi wykrzyczeć w twarz, że jestem najgorszą suką, jaka chodzi po tym świecie. Ale to nic, chcę żeby ktoś w końcu mi to powiedział w twarz. Może chociaż oni poczuli by się lepiej.

-Liam?-usłyszeliśmy oboje i spojrzeliśmy w tym samym kierunku, gdzie stała Danielle Peazar.

-Kochanie, już jesteś. Jak się czujesz?-zapytał z troską chłopak i próbował ją objąć, ale ta się odsunęła.-Skarbie, co jest?

-Najpierw obściskujesz się z nią, a teraz lecisz do mnie? Jesteś chamem!-krzyknęła, przez co śpiące kobiety poderwały się z krzeseł.

-Dani, to nie tak, pamiętasz jeszcze Larisę, prawda?

-A co to ma do tematu?!

-Witaj Danielle, nie złość się na Daddy’ego, nie mieliśmy złych zamiarów. –wtrąciłam ostrożnie, by nie pogorszyć sytuacji.

-Kim ty w ogóle jesteś?!

-Możesz mi mówić Mia albo Larisa, jak chcesz.-wzruszyłam ramionami.

-Ona nie żyję oszustko!-warknęła, jeszcze bardziej wściekła.

-Możesz mnie zapytać o co tylko chcesz, pamiętam każdą chwilę spędzoną w Londynie, około dwa lata temu.

-Dobrze, do jakiego klubu poszliśmy najpierw, kogo tam spotkałaś i podczas czego przyłapała cię mama Styles’a?

-Klub to Ecstasy, spotkałam tam Cole’a, a zostaliśmy przyłapani przez mamę Loczka w kuchni na pocałunku, mogę też powiedzieć, co mówiłaś na zakupach o Li…

-Tak to ona! Ale przecież był pogrzeb i w ogóle…

-Lepiej jak ci to ktoś inny opowie, jak ja to robię to ludzie trafiają do szpitala.-odpowiedziałam,  wbijając wzrok w ścianę po mojej prawej. Nagle poczułam jak dwie pary ramion, oplatają moją talię. Były to Gemma i Dani, które najzwyczajniej w świecie mnie przytuliły, ta pierwsza zanosiła się płaczem.

-Nie mogę uwierzyć, że tu jesteś. Jak się czujesz? Nigdy więcej nam tego nie rób.

-Mama!-usłyszałam nagle, a po chwili do mojej nogi „kleił” się mój synek. Wzięłam go na ręce i mocno przytuliłam, spoglądając na zdziwione dziewczyny.

-Masz dziecko? Ale przecież… Z kim?-jąkała się Gemma.

-Allan, powiedz ciocią kto jest twoim tatą.-zwróciłam się do malucha.

-Hally Styles, jest tutaj i zdlowieje. Pobawimy się?

-Mój syn ma dziecko? Czemu ja nic o tym nie wiem?-odezwała się babcia Allana.

-To trochę skomplikowana sprawa, Harry też niedawno się o tym dowiedział…-zaczęłam się tłumaczyć, ale usłyszeliśmy krzyk z Sali Loczka i podbiegliśmy do drzwi. Po chwili przybiegł lekarz oraz kilka pielęgniarek i wpadli do pomieszczenia. Kilka minut później mężczyzna w białym kitlu wyszedł i podszedł do nas.

-Pacjent odzyskał przytomność, ale jest trochę skołowany i dobrze by było, gdyby zobaczył bliskich, więc proszę za mną.

                Weszliśmy do pokoju, niektóre kabelki zostały odpięte, a Hazz leżał przerażony na łóżku i słysząc nas, od razu skierował wzrok w naszą stronę.

-Mamo.-jęknął chłopak, a wspomniana przez niego kobieta, podeszła i złapała za jego rękę.

-Spokojnie synku, już nic ci nie grozi. Jesteś w szpitalu.

-Kto to jest?-zapytał, patrząc w naszym kierunku.

-To twoi przyjaciele, ojciec, siostra i synek. Nie pamiętasz?-zapytała zmartwiona.

-Ale ja nie mam dziecka, nawet dziewczyny.-rzucił zdziwiony.

-Pacjent może mieć zanik pamięci. To typowe przy tak silnym uderzeniu...