Rozdział 11 cz.2

       

<klik>

         Brązowa trumna wisiała nad głęboką dziurą w ziemi, dookoła ludzie szlochający, ubrani na czarno. Obok mnie stoi mój synek, który także ma łzy w oczach, a ja mam tą świadomość, że gdybym siedziała cicho, nie byłoby nas tu.

-Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz…-zaczął swoją przemowę ksiądz, a ja słyszałam go jakby przez mgłę. Ostatnie minuty i w końcu trumna z moim ukochanym zostaje włożona  do ziemi. Po kolei matka Harry’ego, później ojciec, siostra i ja sypiemy garść ziemi do dołu, po czym zostaje on zakopany. Biorę synka na ręce, po czym kierujemy się do wyjścia z cmentarza, gdyż mały trzęsie się z zimna, przemoczony do suchej nitki. Słyszę rozmowy ludzi, związanych jakoś z rodziną Styles, mówią o tym co stało się tego dnia, a ja wiem, że mimo słów pocieszenia, tak naprawdę to mnie obwiniają o jego śmierć.  

-Mamusiu, kiedy będę mógł zobaczyć tatusia?-pyta nagle Allan, a ja szukam odpowiedzi na jego pytanie, która nie przysporzy mu cierpienia, takiego jakie czuje ja sama.

-Kiedyś kochanie, ale pamiętaj, że tata zawsze cię kocha i obserwuje z góry.

-On poszedł do nieba? Bo wujek Louis mówił, że jest aniołkiem.

-Tak, dokładnie synku.-wyszeptałam, zaczynając szlochać cicho.

-Spokojnie mamusiu, to nie twoja wina.

                Rozpłakałam się jeszcze bardziej, nawet nie wiedział co naprawdę się wydarzyło. Posadziłam go w foteliku, po czym usiadłam obok, czekając na ojca i brata. Przyszli chwilę później, zajmując miejsca, zerkali na mnie niespokojnie. Jasper odpalił silnik i ruszyliśmy w długą drogę na lotnisko, skąd mieliśmy udać się do Polski.

                Obudził mnie głośny huk, jakby coś zostało zmiażdżone. Otworzyłam szybko oczy, a widząc co działo się dookoła mnie, aż zamarłam. Pełno krwi, przednia szyba cała roztrzaskana, a dookoła tańczyły pomarańczowe płomienie ognia. Spojrzałam w bok i zauważyłam mojego synka, który miał przerażoną minę.

-Mamusiu!-krzyknął malec.

-Spokojnie maleńki, nic nam się nie stanie.-powiedziałam uspokajającym głosem.

-Mamo, obudź się!

-Przecież ja…-i właśnie w tym momencie, otworzyłam oczy. Przede mną stał Allan, cały zapłakany, a Louis potrząsał moim ramieniem, reszta zgromadzonych patrzyła na mnie przestraszona, był nawet lekarz.

-Co się stało?-zapytałam zachrypniętym głosem.

-Zemdlałaś z wycieńczenia, siedzisz tu dwadzieścia sześć godzin, a twój organizm już nie wytrzymuje, prawda doktorze.-odpowiedział mi Liam. 
-Musimy przenieść panią na salę, podać kilka kroplówek i powinno się poprawić. Musi pani wypoczywać, inaczej też wyląduje tu na dłużej. Jak już mówiłem wcześniej, pacjent przeszedł pomyślnie operację i pomimo wcześniejszego zatrzymania akcji serca, są duże szansę, że z tego wyjdzie. Te złamane żebro, noga oraz ręka zostały poskładane, a skroń zszyta i uzupełniliśmy krew. Nie ma powodu do obaw.-powiedział, kojącym głosem doktor.
                Louis z siwowłosym mężczyzną podtrzymywali mnie, aż doszliśmy do pustej Sali, gdzie zostałam podłączona do kroplówki. Od zawsze nie znosiłam igieł, ale ten raz nie miałam wyjścia. Leżałam na łóżku szpitalnym, aż w końcu zasnęłam, tym razem na szczęście nic mi się nie śniło.